ابوالفضل بابادی شوراب

به قلم ابوالفضل بابادی شوراب
تاریخ انتشار: ۹ جولای ۲۰۱۶

این مردم حق دارند که خواست و مطالبات مشترک قومی خود را  در چهار چوب قوانین کشوری به همان میزان ، اندازه و شکل مطالبات ملی و یا جغرافیایی دنبال و پیگیری کنند.

بدون وجود فراکسیون لری مسیر حفظ هویت ، زبان ، پوشش و محیط زیست لر سخت یا غیر ممکن خواهد بود.

شاید عواملی چون خودخواهی های شخصی،تعصبات شهری، طایفه ای و یا تنها پیگیری اهداف جناحی و منافع حزبی باعث عدم همگرایی و وحدت لرها شود.

در هر صورتی مردمی که نیندیشند دیگرانی هستند که با نقاب حزب و ت و جناح و طایفه”برای شان اندیشه کنند و آن ها را در عدم توسعه نگاه دارند.

آیا لری هست که جاده های مرگ آفرین سرزمین اش برایش دغدغه نباشد؟یا انتقال آب که موجب نابودی محیط زیست لری اش می شود؟یا وجود فقر، بیکاری و خودکشی؟

این که این اتفاقات در کجای لر می افتد چندان مهم نیست،خرم آباد باشد، ایذه ، مسجدسلیمان،لیکک یا یاسوج و ممسنی!

مهم این ست مردمی هستند با تاریخی مشترک، نامی مشترک و دردی مشترک که هیچگاه به این نیاز مشترک یعنی اتحاد نیندیشیده اند و نرسیده اند! و شاید هم هیچگاه نرسند!؟

اما تشکیل فراکسیون لری می تواند تمرینی باشد و آزمونی که قدر خود بدانیم و اسیر تک محوری های خانمان سوز نشویم!

خوشبختانه سهم نمایندگان لر در این دوره افزایش یافته و سخنرانی های بعضی نمایندگان لر در توجه به هویت کهن و لری خود می تواند زمینه مناسبی را برای تشکیل فراکسیون لری فراهم نماید.

تا ببینیم چه خواهد شد!

منبع:

فانوس زاگرس

به قلم ابوالفضل بابادی شوراب

تاریخ انتشار ۲۷ مارس ۲۰۱۶

به دلیل گسترش شبکه های مجازی و تبادل سریع و فراوان اطلاعات، هرچند وقت یکبار شاهد اخبار و عکس هایی از مرگ همتباران مان بعلت تیراندازی نمادین در مراسمات عروسی و عزای مردم بختیاری هستیم.

بختیاری ها هیچگاه خیری از اسلحه ندیده اند، چه در گذشته که با آن در جنگ های درون قومی به کشتن همتباران خود می پرداختند و چه امروز که متاسفانه به علت علاقه خود به اسلحه آسیب های فراوانی بر شرایط زیستی و روحی شان به جهت از دست دادن اقوام و نزدیکان خود در مسئله تیراندازی هوایی در مراسمات وارد شده است.

باید جستجو و تحقیق نمود که آیا این رسم تیراندازی در روزگاران گذشته هم در میان لرها خصوصا مردم بختیاری مستعمل بوده است؟ و اگر در گذشته این موضوع جزیی از رسوم لر نبوده، چگونه به یکی از آیین های پر طرفدار و پر کاربرد این مردم تبدیل شده؟

آیا تا به حال نویسندگان و نخبگان بختیاری به تشریح اثرات این رسم خطرناک و خانمان سوز پرداخته اند؟

در این میان، بعضی کنشگران بختیاری بر وم جمع آوری اسلحه ها تاکید دارند که این عقیده در جای خود قابل بررسی است و مطمئنا تصمیم نهایی را بایستی تک تک مردم بختیاری بگیرند و امیدواریم تصمیم آحاد مردم با اولویت ارزشمند بودن جان کودک،زن و مرد بختیاری باشد.

ضمنا باید بررسی شود که نوع نگاه اقوام غیربختیاری نسبت به حوادث تلخی که توسط تفنگ در مراسمات ما بختیاری ها شکل می گیرد چیست؟ آیا ما را به چشم مردمی نخواهند نگریست که در قرن ۲۱ با یک ابزار خشن و کشنده در جهت به اصطلاح بزرگداشت مراسم خود انسان هم تبار و هم طایفه خود را در معرض خطر از دست دادن جانش قرار می دهیم؟

آیا نخواهند گفت که چرا برای زندگی همتباران خود هیچ ارزشی قائل نبوده و با تیراندازی هوایی صرفا بدنبال خودنمایی شخصی و ی نمایشی شجاعت ظاهری خود هستند؟

این نکته قابل بیان است که رسم تیراندازی هوایی در بعضی نقاط بختیاری نشین به سبب اثرات سوء آن برداشته شده اما متاسفانه هنوز هم در بعضی نقاط دیگر مناطق لرنشین بختیاری این موضوع بصورت پر رنگ وجود دارد.

به همین جهت این مسئله وظیفه فعالان بختیاری را در جهت تلاش فرهنگی برای از میان برداشتن رسم غلط تیراندازی هوایی در مراسمات سنگین تر می کند.

باید پذیرفت مرگ همتباران بعلت تیراندازی در مراسمات پایانی نخواهد داشت اما شاید قلم های رنجور فعالان بختیاری در این وادی منتج به کاهش این مسئله شود و شاید این کمترین کار یک نویسنده بختیاری برای پاسداشت ارزش جان انسان همتبار خود باشد.

منبع:لالی آنلاین